tatlong handog sa julita / three postcards for lola

noong sa buhay, ikaw ay punong guro at makata,

nanay ng nanay ko. sa wakas, mga

dekada mula ng umalis ka, nahanap

kayo ulit, kaya nahanap ang kaluluwa ko:

kabilang sa mga lihim sa pagitan ng linya

ng maliwanag mong mukha. . .

*

in life, you were a professor and poet,

mother of my mother.

at last, decades since your departure, i find

you again: thus, i find my own soul:

among the secrets between the lines

of your luminous face. . .

**

ang kamay mo ang nakahawak sa kamay ko, nakakaaliw.

ang araw ay nagsisimula sa mga kwento at paglalakad sa parke.

ang mundo, sa mata ko, ay malawak at esmeralda.

ang mahal mo’y pagiging berde ng lahat:

ang damit ni san jose, binigay sa iyo sa panaginip, ang gulay

sa hardin mo, ang mga 7-Up tabi ng aming tapsilog.

ang mga kanta ng tarlac, palaging nasa iyong puso, bilang

napunta kami sa maraming mga maliliwanag na siyudad. . .

*

your hand holds mine, warmly. evanston days

begin with stories and walks in the park.

the world, to my child eyes, is vast and emerald.

how you love the greenness of things:

the finery st. joseph, in a dream, bequeaths you. your

vegetable garden, our 7-Up cans during lunchtime:

the songs of tarlac, ever in your heart, as

we come upon many bright skylines. . .

**

sa kaunting salita, alam ko ang simoy ng

hangin – ang daan nito, ang ritmo nito.

hindi ito taghoy o paglalakbay. kabilang

sa lahat ng bagay na dapat gawin,

ang mundo nararamdaman mas berde, mas

simple, tuwing dumadaan ako narito.

*

in so few words, i know the nature of

the wind– its way, its rhythm.

this is neither a lamention nor a travelog.

amidst everything i must carry on,

the world feels greener, simpler,

every time i move through it.

:

:

~A.